lunes, 26 de noviembre de 2012

Os rapaces do Mourente.


Eran as ligas locais, na década dos setenta. Non había a cantidade de campos de entreno que hai hoxe en día, daquela nos conformábamos con A Xunqueira e o vello campo da Federación en Marcón, tampouco había luz e moito menos auga quente nos vestiarios, o céspede nin cheiralo, pero eran campionatos familiares, nos coñecíamos todos, e o que ten Pontevedra ao ser pequena, se non nos víamos "xogando" nos encontrábamos despois na Ferreria. O Lérez dos Pechero, o Salgueiriños de Carlos, o Nodales de Chito, o Mourente de Rianxo e Piño que xunto co Marcón e o meu equip,o o Pontevedra, xogábamos partidos caseque de barrio, onde moitas veces "saltaba" a rivalidade. Na imaxen darriba que me cede "Foro" un dos nomes ilustres do fútbol pontevedrés, podemos ver a moita xente coñecida da nosa época no campo de Pasarón, o Mourente que vestía igual que o equipo granate, nunha formación cando se xogaba a Copa Pontevedra alá polo mes de xuño. Por alí andaban no ano 78, de esquerda a dereita: Cipol, Julio, Carballeda, Ovidio, Leandro, Carlos, Piño e Devesa. Acochados: Vilariño, Tino, Rogelio, neme e Josiño. Na foto dabaixo outra formación, esta do ano 1974. (Pola esquerda): Sanjorge, Carballeda, Villamarín, Javi Balchada, Morgan, Quirós e Carlos. Agochados no mesmo orden: Capi, Carliños, Jose, Celso e Vilariño. Moitos recordos nestas dúas fotografías, tan lonxes, tan cerca.

miércoles, 14 de noviembre de 2012

El malecón de beiramar.

En la actualidad, uno de los paseos más frecuentados por los pontevedreses, conocido popularmente por la "ruta del colesterol", miles de personas pasean (paseamos) por ahí. Una imagen casi bucólica y olvidada de nuestra Pontevedra que había sido marinera y de la que, desgraciadamente, el "progreso" se encargó de arrasar. La zona, el malecón de una de la márgenes del río en la Moureira de Arriba y Campo do Boi, con la Basílica de Santa María en todo lo alto y vigilante del Lérez, escena hoy en día imposible de situar. En la primera imagen, cedida por Antonio Costa, el malecón en la primera mitad del siglo XX y, en la foto de abajo, la misma zona en la última década del siglo XIX. Creo que perdimos con los cambios.




sábado, 10 de noviembre de 2012

200.000 grazas.


Grazas, grazas e douscentos mil grazas, nunca imaxinei que o e que comenzei como un proxecto persoal xa fai dezaoito meses atrás iba a ter todo este torrente de visitas. Comenzei alá polo mes de xullo do 2011 escaneando as vellas fotos que fun gardando a longo de moitos anos, e acompañadas dunha breve descripción das imaxes, en moitos casos pequenas historias da miña nenez  e enfancia, as fun subindo ao blog para asi podelas compartir cos meus amigos que están lonxe, craro que, esto da "interné" e das redes sociais e toda unha aventura e nunca se me pasou pola miña cabeciña que unha cousa tan deiquí fora a ter tanta aceptación. Quero dar as grazas a todas as xentes que desinteresadamente están a colaborar conmigo con súas aportación de fotografías, pero sobre todo destacar a Carlos Fiuza do Cica da Virxe do Camiño, que sempre me está a animar para que non o deixe nunca, a Jose Luis que de vez en cando sorpréndeme con as súas maravillosas fotos, e que todos podemos visitar grazas a exposición permanente sobre Pontevedra que ten no seu negocio, a librería "Follas Verdes" en San Pedro Alcántara, e xa por último a meu bo amigo o fotógrafo Antón Babío sempre disposto a bucear no seu impresionante arquivo fotográfico persoal en busca da foto que eu nunca encontro. Tamén as grazas a Fernando Moldes e o Concello de Pontevedra que con as súas aportacións fan que todo isto siga adiante e podamos seguir disfrutando da "vellapontevedra". Moitas grazas.
Na imaxe darriba unha fotografía de Zagala do Museo  de cando a Pontevedra era mariñeira. A zona, a Moureira Darriba, chegando as Corvaceiras, ao fondo, a esquerda, Mollavao e, a dereita, noutro lado do río, A Puntada, a que fora a zona de baños de moitos pontevedreses durante moitos anos. A imaxen é de 1900.

viernes, 9 de noviembre de 2012

Benvido a Pontevedra.

Un dos carteis que daba a benvida a Pontevedra e que estaba na ponte da Barca, detrás do panel, a casa de pedra dos Gago onde comenzaba a rúa Echegaray, e a dereita, o "camiño" que era entonces o Paseo de Colón onde xa estaba caseque acabado o edificio dos Pedrosa (os da Ortopedia). No seu baixo estivo durante anos a "Sauna Finland" de moito uso polos xogadores do Pontevedra CF. nos setenta para os seus masaxes. Daquela ainda estaban os dous pontes de ferro sobre a trincheira do ferrocarril que xa non circulaba polo "paseo", que daban paso as rúas Monteleón e Almirante Matos, e que por aquél entonces a vella vía se estaba a convertir nun estercolero.


jueves, 8 de noviembre de 2012

Vista aérea de Pontevedra 1962.

El entorno de la Alameda en 1962 donde ya estaba casi finalizado el Ambulatorio Peregrina y donde puede verse la casa de los Patiño, en la entrada de la Rúa Nova de Arriba y de Abaixo, antes de ser desmantelada piedra a piedra y llevada para Sanxenxo, su lugar lo ocuparía el edificio de funcionarios de la Diputación, famoso por ser durante años el más alto de Pontevedra y con su letrero de la "Caja de Ahorros Provincial de Pontevedra" en todo lo alto. Al fondo, el viejo puente del Ferrocarril presente entonces y al otro lado del río una desconocida Caeira. Muchas vacaciones nos pasábamos "explorando" ese monte la pandilla de chavales de la Rúa Nova a finales de los sesenta y haciendo cabañas, cada verano una, no fallábamos.


viernes, 2 de noviembre de 2012

El quiosco de Esther.

Esther en el balcón de su casa de la Rúa Nova.
Allí nos juntábamos delante de aquél quiosco que había en la Alameda haciendo cola para ver si salía de una vez el cromo de Johan Cruyf ya que era "pollón", mucho dinero gasté de la paga que me daban los domingos en el quiosco de Esther allá por el 74 cuando la imagen del holandés era la más buscada entre los niños que coleccionábamos el album de la Liga. Cientos de niños "tomábamos" la Alameda en vacaciones, allí los bancos hacían de porterías de fútbol y desde entonces nunca la he visto tan llena de chavales como en aquéllos años, los que vivíamos en las Rúas Novas, de Abaixo y de Arriba, pero sobre todo, los rapaces del edificio de la Diputación, nos pasábamos horas y horas dándole patadas al balón hasta que nos "confiscaba" la pelota o nos echaba fuera el guarda de Las Palmeras, el "Matagusanos", el quiosco de Esther, que estaba enfrente del Bar Carolo y la Pescadería de Urrabieta, en la calle Alameda, era el primer lugar de"abastecimiento" para los que eramos los niños del barrio entonces, que si una o dos de pipas, cinco de chicles Cheiw, algunos regalices o palomitas, no sé como la pobre mujer tenía tanto aguante para los muchos niños que allí la volvíamos loca. Era Esther, vecina nuestra, de la Rúa Nova de Abaixo, vivía en el número uno de la calle. El quiosco comenzó a funcionar allá por 1965 y diez años más tarde se lo tuvo que dejar a unos familiares por problemas de salúd. A finales de los setenta dejó definitivamente el emplazamiento de la Alameda y lo pudimos ver durante muchos años delante del Ambulatorio Virgen Peregrina. Ya hace muchos años que falleció Esther pero gracias a su hija Ana y su sobrino Quico, que me cedieron las fotografías, los que fuimos niños de la Alameda podemos volver a recordarla.

El quiosco como siempre lo recordaré, con los niños haciendo cola para comprar. Delante, los tres sobrinos de Esther, Quico (izquierda), el hermano de éste Miguel (abajo) y Nacho en 1973.