lunes, 31 de diciembre de 2012

Feliz 2013.

Pois nada un ano mais que chega e que mellor entorno para recibir as campanadas e tomar as "uvas da sorte" que desde o reloxo da igrexa da Peregrina. Desde este blog queremos felicitar a toda a xente que nos visitan cada día e moi especialmente aos amigos que fan que esta páxina sexa posible, por suposto tamén aos que humildemente votan unha man económicamente para manter todo esto. Feliz 2013 e que se acabe a crise dunha vez.

Foto: Gentileza do Diario de Pontevedra.

jueves, 27 de diciembre de 2012

Sonatas de Pontevedra.

O Documental completiño que se emitíu na televisión dos meus bos amigos Xabier Fortes e o cámara Manolo Yañez e que fixeran para o centro territorial de televisión española en Pontevedra. Moito hai que agradecerlle a estes dous pontevedreses este tipo de iniciativas nas que nos dan a oportunidade de poder  ver a evolución da nosa cidade a través de imaxes do NO-DO e arquivos de TVE. O video se fixo no ano 2004.


martes, 25 de diciembre de 2012

Nadal na Verdura.

Todo un "pistoleiro", con meus irmáns Rafa e Toño
nas festas de Nadal de 1965.
Unha semana antes das vacacións do Nadal no colexio adornábanse todas as aulas con debuxos que facíamos os alumnos, algúns nos presentábamos voluntarios para ir a recoller o musgo que caseque sempre íamos apañalo á zona de Monteporreiro, ata alí nos levaba o Seat 1.500 branco de Don Manolo, o director da Academia Cervantes, e nos deixaba toda a mañán ata ter enchido as caixas. Facíamos o nacemento que se instalaba nun dos pasillos do centro que estaba na Praza Méndez Núñez e o último día de cole se facía unha grande festa onde podíamos comer de todo, daquela o árbore de Nadal apenas existía. As miñas primeiras festas que eu recordo son as da "Verdura". Todo o día na rúa xogando entorno a fonte de ferro que daquela estaba na parte de enrriba xusto enfrente da que era entón a "Casa das Augas", hoxe oficiña de Turismo do Concello de Pontevedra. Os sábados decenas de postos enchían a vella praza de pedra de postos no seu mercado semanal, ó rematar collíamos as caisas do lixo e facíamos trampas para "pillar" algunha pomba e facernos con algunha das suas plumas para convertirnos en "indios" e asaltar o forte dos vaqueiros que non eran outro que as columnas das casiñas da Praza da Verdura. Eu sempre coa miña cartucheira e pistola que non sei porqué sempre me deixaban os Reis Magos, seguro que mirábanme cara de foraxido.

Foto de familia na Ferrería.
Apenas recordo moito das celebracións en casa, pero o que si sempre quedoume foi o olor a coliflor e bacallao que había en toda a a casa o día de Noiteboa e que aínda seguia na comida do Nadal. A miña casa estaba na Rúa San Sebastián, era un baixo moi humilde e alí vivía xunto aos meus avoos, a miña nai, a miña tía Marisa e os meus irmáns Rafa e Toño. A casa estaba enfrente do famoso "Bar Alejos" e ao lado de Regueira o fontaneiro. Ahí pasamos ata finais da década dos sesenta todas as navidades da miña nenez. Eran unhas festas moi relixiosas acorde coa España en branco e negro que nos tocaba vivir, ainda que os que eramos nenos no nos enterabamos moito. Era "obrigado" ir a misa os Domingos e na nosa parroquia de San Bartolomé a de o día de Reis non faltaba nadie xa que nun dos pasillos da igrexa había unha exposición de xoguetes onde cada rapaz podía coller un. Daquela xa tiñamos televisión, era un Askar, e os Domingos sempre a casa enchíase de tíos e primos para vela. A min que sempre me gustaba o fútbol esperaba os luns para ver o programa "Ayer Domingo" onde emitían todos os goles da xornada e por suposto os do noso "Hai que Roelo" que estaba a causar sensación por todos os campos do estado.

A esquerda, Benita e a súa neta Beni Arán (comendo pipas). A dereita, a avoa de Chón (a nena que está a sonrreir), a miña avoa e Lira a nai de Chon, todos veciños da rúa.
Meu irmán Rafa, todo un vaqueiro, co pastor
alemán de Chón.
Non vivía moita xente na Rúa San Sebastián xa que a maioría das casas eran a parte de atrás das que había na Ferrería e San Román e polo outro lado as de a Praza de Curros Enríquez, onde estaba os almacéns da Ferretería de Varela, Peral ou a librería de Luís Martínez Gendra. Na rúa empedrada estaban o Bar de Papiris e o baixo de uns da Churrería Galiano onde fartábame a comer as patacas fritas que alí facían.
O negocio de os de maior actividade era a Peluquería de Catusa, ao lado da carpintería do seu marido Antonio, que estaban no baixo da casa de Don Carlos Hidalgo Valero que traballara na vella cárcera (creo) de Director. Enfrente de nós estaba a casa da familia Arán onde eu pasábame máis tempo que na miña, recordo moito a avoa Benita que era a xefa da casa dos Arán, Pepe, Cuco, Beni, Chachi, e a nai de todos estes. Tamén estaba o almacén de Juan o do Bar Coral na Peregrina, onde traballaba Diego moitos anos portador da carroza da Peregrina, e que logo se ía a convertir no Coralín. Na casa de o lado vivía Celia cos seus fillos e dous portas antes estaban os da Imprenta "El Pueblo" ainda que a entrada era pola Rúa San Román todolos días "oíamos" o soniquete das másquinas tipográficas do taller.

Celia cos seus fillos, na porta da súa casa, e
xunto a miña Tia Marisa e Chachi Arán.
Veciños de porta eran os Papiris que vivían encima da fontanería de Regueira, onde un dos seus fillos Fernando era compañeiro de xogos e de colexio e tamén estaban a familia de Chon que vivían encima de nós e o seu cachorriño de pastor alemán. Caseque o final da rúa ata a Praza da Verdura vivía Encarna á que me a encontro todos los días xa que e veciña desde fai moitos anos da Moureira.
Na Verdura os meus amigos de sempre, Javier Carballeda o fillo do electricista que traballaba en "Electricidad Romero" e de "La Asturiana" que tiña un posto no mercado; Carlos; Jose Carlos "O Secre" de toda a vida do Pontevedra, Ramón o fillo do cesteiro da praza; os "venezoláns" Nancy Koromoto e o seu irmán, e os seus primos os Simal; Joselito; os fillos de Fidela e Isidoro o dos zapatos e que sempre lle cantábamos aquela estrofa que decía: "Adios muchacho compañero de mi vida/cara podrida, nariz de trapo/tienes la cara más podrida que un zapato/de los que vende Isidoro el más barato..." Todos estos xunto con Jose e a súa irmán Ana eramos os nenos que conformábamos a pandilla e que en tempos de vacacións, de Nadal disfrutábamos xogando na Praza da Verdura. A finais dos sesenta deixamos a casa e nos trasládamos a vivir a unha rúa de apenas coarenta metros chea de terra e pedras, moitas pedras e que se chamaba Monteleón, ahí escomenzou a segunda etapa da miña nenez. FELICES FESTAS.

sábado, 22 de diciembre de 2012

O conto de "Petete".

Grazas o meu bo amigo Ramón Pedras "Petete" podemos disfrutar do conto xa publicado hai tempo e que vai pola segunda edición sobre a vida do pirata pontevedrés nado no histórico barrio mariñeiro da Moureira en 1805, Benito Soto. O libro fai un percorrido sobre a vida e andanzas do último pirata do Atlántico, e que foi o terror dos mares entón, e para que poidan disfrutar os nenos do libriño coloreando cada unha das súas paxínas e coñecer un pouco parte da nosa historia. Que mellor regalo para estas festas que o conto de Petete, claro que tamén podemos adicarnos a buscar nestas vacacións de nadal cos rapaces o tesouro que deixou na cidade antes de partir no que ía ser o seu último viaxe. Din que está soterrado no edificio da Casa das Campás, antigamente o Bar Pitillo, e para moitos que foron nenos nos sesenta, o Colexio de Canducha.


domingo, 16 de diciembre de 2012

Ángel el del Pabellón.

Mª. Jesús, Ángel y su mujer Prudencia.
No tuvo una vida fácil el bueno de Ángel Sánchez, persona trabajadora y que trataba de sacar adelante a sus dos hijos, Julia y Fernando, junto a su mujer Prudencia en aquel galpon detrás de la Capilla de Santiaguiño del Burgo. Entre otras muchas cosas trabajó en los almacenes de ladrillo que había detras de su casa, enfrente del pabellón. hasta que un buen día el que fuera primer administrador del pabellón, el señor Rivas Castiñeira le ofreció ser "sereno" cuidando los "alrededores" en los primerios inicios del polideportivo del Burgo.
Un poco más adelante tuvo la suerte de entrar en plantilla ya como trabajador de mantenimiento y allí se encontró María Jesús, la señora que yo recordaré siempre cuidando del Pabellón de los Deportes de Pontevedra desde si inauguración en 1967 hasta su jubilación en el año 2005, entonces, en 1972, la recuerdo poniendo orden a todos los chavales que nos acércamos a ver el primer campeonato de "fútbito" que se organizaba en las recientes instalaciones del Burgo donde participaban equipos de la ciudad. Me acuerdo muy bien de este campeonato a principios de los setenta ya que uno de los "nuestros", José Manuel Lorenzo hoy famoso productor y director de cine, y miembro del equipo de chavales que teníamos en el barrio, el "Chelsi" lo habían "fichado" los del San  Antoniño para jugar el campeonato. Otro de los equipos participantes eran los rapaces del Colegio de Germán (San José), uno de los primeros centros que usaban el pabellón de deportes como actividades polideportivas.

El Colegio San José, participante del primer Campeonato de Futbito celebrado en el pabellón en 1972. En la imagen: (Con el cartel) Tito Estévez, Toño Vázquez, Joaquin Cuiñas, Juanjo Días, Jorge Olmedo, Currás, Gonzalo Lino y Amador Larriba. Foto: Toño Vázquez.
María Jesús y Mary Santpere en el Pabellón.
Grandes eran aquellos partidos en el pabellón del Teucro los domingos, con todo el aforo a reventar con la, considerada, mejor afición de España, donde al ritmo de la Peña "As Vieiras" los miles y miles de aficionados llevaban en volandas a los jugadores pontevedreses en aquéllos históricos partidos matinales de las 12:30. Para llenó histórico también el día que pisaron Pontevedra por primera vez los Gabi, Fofó y Miliki en 1975 ante un pabellón abarrotado y como en los "prolegómenos" del espectáculo lo amenizaba un tal "Xan das Canicas" en el centro de la pista con aquél juego de las "sillas"  y donde el ganador se había llevado tres mil pesetas. En este mismo año también aterrizaron las cámaras de Televisión Española para grabar el programa "Torneo", que se emitía los sábados, donde uno de los participantes, el Salgueiriños jugaba uno de sus partidos de fútbol-sala como local ante un equipo de Madrid y con el recinto a "reventar" y que acabo, tristemente, con el lanzamiento de vieras a la pista tras la derrota de los chavales de Carlos, muy comentado negativamente en la prensa local. El Pabellón también servía de recinto de espectáculos, donde gente muy famosa pasó por sus pistas, sobre todo en las Fiestas de La Peregrina. En la foto de la izquierda, María Jesús con la "vedette" catalana Mary Santpere en una de sus actuaciones en Pontevedra.

lunes, 10 de diciembre de 2012

Luisa y Paco los del Hotel Progreso.


Foto: "Estampas Pontevedresas/Hipólito de Sa".
Sobre estas líneas, a la izquierda sentada, Luisa Tiscar y a la derecha (el tercero), su marido Francisco Quinteiro más conocido como "Paco el del Hotel", en la boda de su hija (detrás) Carmucha con el delineante Rafael Ignacio. En la imagen de la izquierda el edificio que albergó el Hotel Progreso (donde está hoy "Springfield") ya vallado previo a su demolición.

La que hoy conocemos como la "milla de oro", la actual Benito Corbal era hace más de cien años la Rúa Progreso. Allí estaba ubicado el hotel que llevaba el nombre de la calle, lo había fundado Doña Benita Eiras al coger en alquiler el edificio donde está hoy  la tienda de "Springfield" y cuya finca llegaba hasta el muro del convento de Santa Clara. Durante algunos años, a principios del Siglo XX Doña Benita llevó en solitario la dirección del hotel, pero por culpa de unos problemas de salud tuvo que mandar venir a uno de sus hijos, Francisco Quinteiro Eiras, emigrado en Argentina y que una vez casado con su mujer Luisa tiscar se harían cargo del negocio de hospedaje hasta finales de los años sesenta que fue cuando cerró definitivamente sus puertas. Francisco, más conocido como "Paco el del Hotel" llevaba la dirección del negocio familiar y su mujer, Luisa, la cocina junto a su ayudante Adelina. Allí también trabajó Diego García contratando camareros externos para las muchas celebraciones que se organizaban en su salón.

Carmucha en la recepción del Hotel.
El matrimonio tuvo tres hijas que nacieron en el mismo hotel, Carmucha, Esther y Luisa Quinteiro Tiscar trabajando para sus padres hasta que el hotel desapareció. El hotel tenía mucha actividad y uno de sus salones restaurante acogió los banquetes de bodas de muchos pontevedreses además de bautizos y comuniones. En los primeros años del siglo XX cuando no había automóviles tenían un contrato con las caballerizas de Calixto (el del Restaurante) donde se hacían cargo de los clientes que llegaban a la Estación del Ferrocarril de Pontevedra en la Plaza de Galicia (Campolongo) para llevarlos hasta la Rúa Progreso (Benito Corbal). Allí convivió durante muchos años en una calle llena de negocios "históricos" como el "Bar Español o Casa Celso", El Restaurante "Calixto", "Epifanio" o la inauguración del Teatro Cine Victoria. En 1926 la Corporación Municipal decidió cambiar el nombre de la calle Progreso por la de Benito Corbal. Abajo, el salón repleto de gente en una de las muchas bodas que se celebraban en el "Progreso", en la otra imagen los camareros cortando una de las tartas en la cocina del Hotel.




jueves, 6 de diciembre de 2012

Enrique Manuel Rodríguez-Volta González de Lopidana

Curro en la vieja redacción del "Diario".
Para todos era y es "Curro Volta". Ya van para nueve años que hace que nos dejó. Le conocí cuando era un rapaz allá  por los años setenta cuando un servidor trabajaba de aprendíz en los talleres tipógráficos de Cortegoso al lado de la Estación del Ferrocarril, allí le veía bajar por aquella rampla de la imprenta para encargar sus "cosas", que si un cartel de La Peregrina, algún catálogo para Celulosas o cualquier cosa que hubiera que imprimir de las muchas "profesiones" que tuvo este buen hombre ya que fué publicista en los años sesenta, fundador de una de las primeras empresas de Publicidad en Pontevedra "Icaro" junto a otro de los grandes de Pontevedra, Tito Ageitos, fué Decorador, Fotógrafo, trabajó en la emisora de Jose Hermida la famosa EAJ40 "Al servicio de la Provincia" e hizo sus pinitos como presentador "Televisión de Pontevedra" allá por los años 90.
Los últimos años, antes de su fallecimiento, trabajó como "redactor" en la vieja redacción de Secundino Esperón del "Diario de Pontevedra" al mando de Pedro Rivas. Era un hombre sano, deportista, le recuerdo zambuyendo aquel inmenso cuerpo lanzándose de cabeza como si fuera Mark Spitz  y haciendo sus largos de natación en las piscinas que los militares tenían en Campolongo. Pero para mi, sobre todo, fue Rey Mago, más de media vida, desde 1963 hasta 1999, "llevando" ilusiones a los niños de Pontevedra. Si va a tener razón el Papa cuando dice que los Reyes Magos no venían de Oriente ya que uno, por lo menos, era de Pontevedra. Todo un PTV, algunos le echamos de menos.

Visita obligada de los "Reyes" era al desaparecido Asilo de Ancianos, Curro, el tercero por la derecha  de los Magos, junto a uno de los pajes, su hijo Pedro "el otro mago".

miércoles, 5 de diciembre de 2012

O Burgo

Imaxen de cando a apisoadora estaban a esfaltar a que é hoxe a rúa de Xoan Manuel Pintos. Ainda non fixeran o pavillón dos deportes e pódese ver na esquina dereita parte da Capela de Santiaguiño do Burgo, o lado désta, moitos anos a Sastrería de Pechecho, o "presi" do Lérez. Na esquerda hoxe en día está a Ferretería de Malecho e o Bar Estadio. Moita historia nesa zona cando o Burgo era o único paso para os centos e centos de xentes para ver o Pontevedra e o Teucro. Moito temos andado os rapaces de entón por esa zona cara o campos de adestramento das xunqueiras onde nos xuntábamos os centos de nenos do Pontevedra, do Lérez, dos Nodales, dos Salgueiriñós do Sporting Barca entre outros, aproveitando a luz para adestrar en aqueles campos cheos de xuncos e cando a marea nos deixaba. Nas fotos baixo estas liñas, a rúa con cincoenta anos de diferencia, na segunda, a dereita, o solar co cruceiro que indica que ali estivo a Capela de Santiaguiño do Burgo.